Mówią, że „kto ścieżki prostuje, ten w polu nocuje”.
Na szczęście mieszkańcom Ostrzeszowa taka niefortunna przygoda nie grozi, gdyż Park jest na tyle mały, że nie sposób się w nim zgubić. A mieszkańcy na pewno cieszą się, że w końcu mogą swobodnie przejść przez miejski teren np. na Borek, bez nadkładania drogi.
Bo, jak wiadomo, prawo optymalizacji kosztów funkcjonuje nie tylko w gospodarce, ale też w życiu.
Otwarty niezbyt hucznie, ale za to prężnie i za grube miliony zrewitalizowany, park jest tematem wielu dyskusji w przestrzeni zarówno miejskiej, jak i internetowej. Dyskusja to jednak za mało. Gdy tylko ostrzeszowianie zwiedzieli się, że barierki, otaczające Park Kosynierów zniknęły, ruszyli w miasto, by niejako organoleptycznie sprawdzić, jak się chodzi po nowoczesnych ścieżkach, tak reklamowanych przez włodarzy.
Jak się okazuje, rewitalizacji doczekał się nie tylko park, ale też nawyki mieszkańców. „Dzikie” ścieżki, które do tej pory wydreptali, zniknęły, a na ich miejscu tu i ówdzie wyrosły kwiatowe rabaty, które, póki co, są niewidoczne pod pierzyną z białego puchu.
Wyglądało na to, że kwietna przeszkoda nie pozostawi wątpliwości, którędy chodzić można, a którędy nie.
Nie z mieszkańcami Ostrzeszowa jednak takie numery! Stare nawyki trudno wykorzenić i pewnie lepiej niż kwiatowa rabatka pomogłyby w tym kolejne donice. Zamiast tego postawiono jednak na… taśmy przymocowane do drzew, które zagradzają przejście po starych ścieżkach. Niezbyt skutecznie, co można wywnioskować po udreptanym śniegu wzdłuż płotu „starej Trójki”.
Szkoda tylko, że nikt z zaangażowanych w projekt nie pomyślał, żeby nawyki mieszkańców uwzględnić i wytyczyć ścieżki tam, gdzie mieszkańcy i tak już chodzą.
Niewątpliwie zoptymalizowałoby to koszty – tak kolejnych nasadzeń, które muszą zastąpić te stratowane przez przechodniów, jak i energii wydatkowanej na podążanie tam, gdzie włodarze nam nakazują.
Anna Owczarek
